Ahmet Hikmet Müftüoğlu, 1870 yılında İstanbul’da dünyaya geldi. Babası Müftüoğlu Sezai Bey, dedesi ise Yunanlılar tarafından şehid edilen Mora Müftüsü Abdülhalim Efendi’ydi. Ailesinin tarihindeki önemli bir figür olan dedesinin müftü olması nedeniyle Ahmet Hikmet, “Müftüoğlu” soyadını almıştır.
Ahmet Hikmet, sağlık sorunları nedeniyle okula düzenli devam edememesine rağmen, Dökmecilerdeki Taş Mektebi, Mahmudiye Vakıf ve Soğukçeşme Askeri Rüşdiyesi’ni bitirerek Galatasaray Mekteb-i Sultanisi’ne girdi. Dördüncü sınıftayken ilk eserinin basılması, edebiyata olan ilgisini artırdı. 1888’de Galatasaray’ı tamamlayan Ahmet Hikmet, Hariciye Nezareti Umur-ı Şehbenderi Kalemi’ne memur olarak atandı ve vazife dışında Fransızcadan roman tercümeleri yapmaya başladı. Marsilya, Pire ve 1890 yılında Kafkasya’ya gönderildi. Sefaretlerde çalıştıktan sonra 1896’da İstanbul’a dönerek Umur-ı Şehbenderi Kalemi Ser-halifeliğine getirildi. Meşrutiyet’e kadar Hariciye Nezareti merkezinde görev aldı. Bir süre Nafia Nezaretinde ve Ticaret Müdiriyet-i Umumiyesi’nde çalıştıktan sonra tekrar Hariciye Nezaretine döndü ve 1912’de Peşte Başşehbenderi oldu. Ahmed Hikmet, Türk Derneği’nin kurucu üyesi olarak 1908’de, Türk Yurdu’nun kurucu üyesi olarak da 1911’de hizmet verdi. 1918’de İstanbul’a dönen yazar, 1924’te Halife Abdülmecid Efendi’nin Ser-karinliğine, iki yıl sonra da Hariciye Vekaleti Müsteşarlığı’na getirildi. Anadolu-Bağdat Demiryolları İdare Meclisi Azalığı ve Elektrik Şirketi İdare Meclisi Azalığı görevlerini de üstlendi. Ahmed Hikmet, 19 Mayıs 1927’de karaciğer kanserinden hayata veda etti.
Ahmed Hikmet Müftüoğlu’nun edebiyat merakı, lise yıllarında başladı ve aileden gelen bir haslet olarak nitelendirildi. İlk eseri “Leyla Yahut Bir Mecnunun İntikamı“nın basılmasıyla birlikte edebiyata olan ilgisi daha da arttı. Servet-i Fünun döneminde, İkdam ve Servet-i Fünun dergilerinde yazdığı hikaye ve nesirleri 1901 yılında “Haristan ve Gülistan” adlı eserlerinde topladı. Bu eserlerinde, daha etkileyici olmak, gönülleri heyecanlandırmak amacıyla mübalağalı bir üslup kullandığını ifade etti. Ancak, zamanın ağır ve anlaşılması güç Servet-i Fünun dilini işlemesi ve hayal mahsulü konuları anlatması sebebiyle bu iki eser beklenen ilgiyi görmedi.
İkinci Meşrutiyet sonrasında, dönemin modasına uyarak Turancılık edebiyatı akımına katılan Ahmed Hikmet, bu akıma bağlı olarak yazdığı eserlerin büyük bir kısmını “Çağlayanlar” (1922) adlı eserinde topladı. Ancak, bu dönemde arı Türkçeciliğe yönelmesine rağmen, kelime uydurma ve Servet-i Fünundan kalma hayalcilikten kendini kurtaramadı.
Ahmet Hikmet Müftüoğlu’nun eserleri arasında “Gönül Hanım” adlı romanı öne çıkar. Bu eser, Tasvir-i Efkar Gazetesi’nde tefrika edildi ve 1970 yılında kitap olarak basıldı. Yazarın yazılarında özellikle kelime seçimine ve üsluba önem verdiği, ancak konulara yeterince dikkat etmediği ifade edilir.
Ahmed Hikmet Müftüoğlu’nun eserleri arasında “Patates” (ilmî, 1890), “Leyla yahud Bir Mecnunun İntikamı” (hikaye, 1891), “Tuvalet yahud Letafet-i Aza” (tercüme ve ilaveler, 1892), “Bir Riyazinin Muaşakası yahud Kâmil” (tercüme, roman, 1892), “Haristan ve Gülistan” (hikaye, 1901), “Gönül Hanım” (roman tefrikası, 1920), “Çağlayanlar” (hikaye, 1922) gibi önemli eserler bulunmaktadır.
Ahmet Hikmet Müftüoğlu’nun edebiyat kariyeri, Servet-i Fünun dönemi ile şekillenmiş ve eserleriyle bu dönemin önemli sanatçılarından biri olmuştur.
Dış Bağlantılar: Wiki | Ansiklopedi | Kaynak
Bir Cevap Yaz
